فضیلت زیارت امیرالمومنین علیه السلام و فضیلت شهر نجف اشرف

فضیلت زیارت امیرالمومنین علیه السلام و فضیلت  شهر نجف اشرف

شیخ جلیل جعفر بن قولویه در کامل الزّیارات به سند معتبر روایت کرده که ابووهب قصری گفت: داخل مدینه شدم و به خدمت حضرت صادق(علیه السلام) رسیدم و عرض کردم: فدایت شوم به نزد شما آمدم و زیارت امیر المومنین(علیه السلام)نکردم. حضرت فرمود که: «بد کردی، اگرنه این بود، که تو از شیعیان ما بودی، من به سوی تو نگاه نمی کردم، آیا زیارت نمی کنی کسی را که خدا با ملائکه او را زیارت می کند، و پیغمبران و مومنان او را زیارت می کنند؟!» گفتم: فدای تو شوم من این را نمی دانستم. فرمود: «و بدان که امیرالمومنین(علیه السلام) نزد خدا بهتر است از جمیع ائمّه(علیهم السلام)، و از برای او هست ثواب اعمال همه ائمّه، و به قدر اعمال خود زیادتی و فضیلت یافته اند».

و سیّد عبد الکریم بن طاووس(رحمه الله) در فرحه الغَرِیّ از آن حضرت روایت کرده که فرمودند: «هرکه پیاده به زیارت امیر المومنین(علیه السلام) برود حق تعالی به هر گامی ثواب دو حج و دو عمره از برای او بنویسد».

و نیز از آن حضرت روایت کرده که به ابن مارد فرمود: «ای پسر مارد هرکه زیارت کند جدّم امیر المومنین(علیه السلام)را، بنویسد حق تعالی از برای او به عدد هر گامی حجّ مقبول و عمره پسندیده، ای پسر مارد، و اللّه که نمی خورد آتش جهنّم قدمی را که غبار آلوده شود در زیارت حضرت امیر المومنین(علیه السلام)خواه پیاده رود، خواه سوار. ای پسر مارد، بنویس این حدیث را به آب طلا».

و نیز از حضرت صادق(علیه السلام)روایت کرده که فرمودند: «ما می گوییم که در پشت کوفه قبری هست که پناه نمی برد به آن قبر دردناکی مگر آن که حق تعالی او را شفا کرامت می فرماید». و در حدیثی دیگر فرمودند: «خداوند عرض کرد ولایت و دوستی ما را بر آسمان ها و زمین ها و کوه ها و شهرها، قبول نکردند هیچ یک، مثل قبول کردن اهل کوفه، به درستی که در پهلوی ایشان قبری هست که هیچ غمناکی به سوی آن قبر نمی رود مگر آن که حق تعالی غمش را زایل می گرداند و دعایش را مستجاب، و او را به اهلش شاد برمی گرداند».

و در روایتی از حضرت امام رضا(علیه السلام) مروی است که فرمود: «فضیلت زیارت قبر امیر المومنین(علیه السلام)بر زیارت قبر امام حسین(علیه السلام) مثل فضیلت امیر المومنین است بر امام حسین(علیه السلام)».

و شیخ محمّد بن المشهدی به سند خود روایت کرده از اسحاق بن عمّار که گفت: شنیدم از حضرت صادق(علیه السلام)که می فرمود: «شخصی اعرابی به خدمت رسول خدا(صلی الله علیه وآله) آمد و عرض کرد: یا رسول اللّه منزل من از منزل شما دور است، و من مشتاق زیارت و دیدن شما می شوم و می آیم و شما را نمی بینم و علیّ بن ابی طالب(علیه السلام) را می بینم و مونس من می شود به حدیث گفتن و موعظه کردن، و برمی گردم با تاسّف بر ندیدن شما. 

حضرت رسول(علیه السلام) فرمود که: «هرکه علی را زیارت کند مرا زیارت کرده است، و هرکه او را دوست دارد مرا دوست داشته، و هرکه او را دشمن دارد مرا دشمن داشته است، این حدیث را از من به قوم خود برسان و هرکه برود بعد از وفات علی(علیه السلام) به زیارت او چنان است که به زیارت من آمده باشد، و من جزا می دهم او را در قیامت، و جبرئیل و صالح مومنان که امیر المومنین است». و غیر این ها از اخبار دیگر.

وامّا فضیلت نجف اشرف پس زیاده از آن است که در این مختصر ذکر شود، و شیخ عالم جلیل و فقیه بی بدیل شیخ خضر شلال(رحمه الله)  در مزار خود فرموده که: استفاده می شود از وجوه عقل و نقل که روضه حضرت رسول و روضه پسر عمّش و هم چنین روضات سائر ائمّه(علیهم السلام) افضل است از مسجد الحرام که فضیلت نماز در آن مقابل هزار نماز در جای دیگر، با آن که نماز در مسجد پیغمبر(صلی الله علیه وآله)مقابل ده هزار نمازی است که در جای دیگر کرده شود. به خصوص بعد از ملاحظه روایتی که از حضرت صادق(علیه السلام)منقول است که فرمودند که: «بیتوته ـ یعنی شب به روز آوردن ـ در نزد امیر المومنین(علیه السلام) مقابل عبادت هفتصد سال است، و بیتوته نزد سیّد الشّهداء(علیه السلام)مقابل هفتاد سال عبادت است، و نماز نزد امیر المومنین(علیه السلام)مقابل دویست هزار نماز است».

و از مولای ما حضرت امام رضا(علیه السلام) مروی است که فرمودند: «یک روز جوار امیرالمومنین(علیه السلام)بودن بهتر است از عبادت هفتصد سال، و نزد سیّد الشّهداء(علیه السلام) از هفتاد سال»، انتهی. تمام شد کلام آن مرحوم.

و جناب سیّد العلماء و الفقهاء آقا سیّد مهدی قزوینی در کتاب فلک النّجاه فرموده که: شنیدم از بعض مشایخ خود که همه ثقه بودند آن که یک نفس کشیدن در نزد امیر المومنین(علیه السلام)مقابل عبادت چهار صد سال است. تمام شد کلام مرحوم سیّد.

و روایت شده از امیر المومنین(علیه السلام) که فرمود: «اوّل بقعه ای که خدا را در آن عبادت کردند پشت کوفه است. چون خدا امر کرد ملائکه را که آدم را سجده کنند، در این جا سجده کردند».

و از حضرت صادق(علیه السلام) منقول است که: «نجف کوهی بود و آن همان کوهی بود که پسر نوح(علیه السلام)گفت که پناه می برم به آن از غرق شدن، و بر روی زمین کوهی از آن بزرگ تر نبود، پس حق تعالی وحی نمود به آن کوه که آیا به تو پناه می برند از عذاب من؟ پس آن کوه پاره پاره شد، و در بلاد شام ظاهر شد، و ریگ بسیار ریزه شد و بعد از آن جای آن کوه دریای عظیمی شد و آن دریا را، نَیْ می گفتند، و چون آن دریا خشک شد گفتند: نَیْ جَفّ»، یعنی دریای نی خشکید، پس به بسیاری استعمال برای آسانی گفتار «نجف» گفتند.

و وارد شده: «نجف قطعه ای است از کوهی که حق تعالی با حضرت موسی(علیه السلام) بر آن سخن گفت، و حضرت عیسی(علیه السلام)را بر این موضع تقدیس کرد و بزرگ گردانید، و حضرت ابراهیم(علیه السلام) را در این مکان خلیل خود گردانید، و حضرت محمّد(صلی الله علیه وآله) را در این محل حبیب خود گردانید، و آن را مسکن پیغمبران ساخت».

و نیز روایت شده که: «هیچ مومنی نمی میرد در بقعه ای از بقعه های زمین مگر آن که به روحش میگویند که ملحق شو به وادی السّلام که صحرای نجف است، و آن بقعه ای است از جنّت عدن».

و به سند معتبر از اصبغ بن نباته منقول است که: حضرت امیر المومنین(علیه السلام)به صحرای نجف رفت و ما از عقب آن حضرت رفتیم دیدیم که بر پشت خوابیده است بر روی زمین، قنبر گفت: یا امیر المومنین جامه در زیر شما بیندازم. فرمود که: «نه، نیست مگر تربت مومنی یا نشستن در پهلوی مومنی»، پس فرمود: «ای پسر نباته اگر پرده از روی شما بردارند هر آینه خواهید یافت ارواح مومنان آن را که در این صحرا حلقه حلقه نشسته اند و به زیارت یکدیگر می روند و با یکدیگر سخن می گویند، و روح هر مومنی در این جا است ولی روح هر کافری در برهوت است». و برهوت وادی است نزدیک یمن.

و در ارشاد القلوب و فرحه الغَرِیّ روایت کرده اند که مرد صالحی از اهل کوفه گفت: من در شبی بارانی در مسجد کوفه بودم، ناگاه دری را که در جانب قبر مسلم است کوبیدند، چون در را گشودند جنازه ای را داخل کردند و در صفّه ای که برابر قبر مسلم است گذاشتند، یکی از ایشان را خواب برد. در خواب دید که دو شخص نزد جنازه حاضر شدند و یکی به دیگری گفت که: ببین ما را با او حسابی هست تا از او بگیریم پیش از آن که از رصافه بگذرد، که بعد از آن ما را به نزدیک او نمی توانیم رفت. پس بیدار شد و خواب را برای رفیقان خود نقل کرد و در همان ساعت آن جنازه را برداشتند و داخل نجف کردند که از حساب و عذاب نجات یابد....